លោក សុង
ហេង នាយកគ្រប់គ្រងទូទៅនៅក្រុមហ៊ុន IZ
តិចណូឡូជី និងក្រុមហ៊ុន
អេស៊ារៀលអ៊ីស្ទេត
លោក សុង ហេង ជាក្មេងធ្លាប់រស់នៅជំរំជនភៀសខ្លួន ក្នុងទឹកដីថៃ តស៊ូធ្វើការពីប្រាក់ខែ៣០ដុល្លារ រហូតក្លាយជាអគ្គនាយក ក្រុមហ៊ុន ២ ។ តើខ្សែជីវិតរបស់គាត់ធ្លាប់ជួបរឿងជូចត់យ៉ាងម៉េចខ្លះទៅ?
លោក សុង ហេង កើតនៅទី ០២ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៨០ នៅជំរំជនភៀសខ្លួន ក្នុងទឹកដីប្រទេសថៃ មានព្រំប្រទល់ជាប់ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។
លោកមានឪពុកឈ្មោះ លឹម សុង
ម្ដាយឈ្មោះសុខ ផល។ ឪពុកម្ដាយរបស់លោក ប្រកបរបរលក់ចាបហួយបន្តិចបន្តួចនៅព្រំដែនថៃ មានបងប្អូន ៤នាក់ ប្រុស ៣នាក់ ស្រី ១ម្នាក់ ហើយលោកជាកូនច្បងគេ។
រៀនបណ្ដើរខ្លាចគ្រាប់កាំភ្លើងបណ្ដើរ
ឆ្នាំ១៩៨៦ លោកមានអាយុ ៦ឆ្នាំ។ លោក បានចូលរៀននៅសាលាក្នុង ជំរំ រិទ្ធីសែន ឬសាយធូ។ ជនភៀសខ្លួន ដែលរៀននៅសាលានោះ ត្រូវគេបង្រៀនជាភាសាខ្មែរ ហើយគ្រូបង្រៀនកាលណោះ បានខិតខំប្រឹងប្រែងណាស់ ព្រោះខ្លាចបាត់បង់ធនធានមនស្សសម្រាប់អភិវឌ្ឍប្រទេសនៅពេលចប់សង្គ្រាម និងចង់ឲ្យកូនខ្មែរចេះអក្សរខ្មែរ និងប្រើប្រាស់បានស្ទាត់ជំនាញ។ កាលណោះ លោកខ្លាចគ្រូណាស់ ដោយយល់ថា គ្រូកាច។ អ្វីដែលជាផលលំបាកនៅសម័យនោះគឺ រៀនបណ្ដើរ មានស្នូរគ្រាប់កាំភ្លើងបណ្ដើរ មានពេលខ្លះគ្រាប់គាំភ្លើងធ្លាក់ចូលភូមិក៏មានដែរ។
ឆ្អែតឆ្អន់នឹងសង្គ្រាមរត់កាត់ព្រៃចង់ទៅប្រទេសទី៣
អ្វីដែលលោកចងចាំមិនភ្លេច នៅវ័យកុមារគឺ មានដំណឹងមួយបានលេចឭថា នៅជំរំខាវដាយ ដែលប្រជាជនខ្មែររស់នៅ ចម្ងាយប្រមាណជិត ១០គីឡូម៉ែត្រចូលក្នុងទឹកដីថៃ អ្នករស់នៅនៅទីនោះ នឹងបានចេញទៅរស់នៅប្រទេសទីបី ដូចជា អាមេរិក អូស្ត្រាលីជាដើម។ ដោយហេតុតែឆ្អែតឆ្អន់នឹងសង្គ្រាម ហើយទទួលបានដំណឹងបែបនេះទៀតនោះ ឪពុកម្ដាយរបស់លោក បានសម្រេចចិត្តជាមួយអ្នកភូមិឯទៀត ប្រហែល ៣ទៅ ៤គ្រួសារ លួចរត់ចេញដំណើរទាំងយប់ ដោយប្រថុយប្រថានបំផុត។
ចម្ងាយផ្លូវដែលត្រូវរត់ទៅនោះ ត្រូវរត់ឆ្លងកាត់ខ្សែត្រៀមជួរមុខដែលមានទាហានឈរ យាមកាមយ៉ាងតឹងរឹង ហើយចូលក្នុងព្រៃរ៉ាប់គីឡូទៀត ទើបទៅដល់ជំរំនោះ។ រឿងដែលធ្វើឲ្យលោក មិនអាចភ្លេចបានមួយទៀតនោះ គឺ ក្នុងដំណាក់កាលនៃការរត់កាត់ព្រៃនោះ ម្ដាយលោកពរជាប់ប្អូនស្រីលោក ជាប់នឹងដៃ តែបានជ្រុះបាត់ក្នុងពេលកំពុងភៀសខ្លួនដោយមិនដឹងខ្លួន។ តែជាសំណាងល្អ មានអ្នកភៀសខ្លួនឯទៀត បានរើសបាន និងបានប្រគល់ជូនគ្រួសារលោកវិញ។
សន្តិសុខមិនល្អ ចោរលួចទ្រព្យសម្បត្តិអស់
ឆ្នាំ១៩៩១ ការចរចាស្វែងរកសន្តិភាពទទួលបានជោគជ័យ ប្រជាជនខ្មែរដែលរស់នៅក្នុងជំរំបានធ្វើមាតុភូមិនិវត្តន៍ចូលមករួមរស់នៅក្នុងប្រទេសវិញ។ ដោយមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តបាត់ដំបង និងមានបងប្អូនរស់នៅទីនោះផង ឪពុកម្ដាយរបស់លោក ក៏សម្រេចចិត្តត្រឡប់មករស់នៅ និងចាប់ផ្ដើមប្រកបមុខរបរថ្មីនៅទីនោះ។
ការរកស៊ីមុខរបរលក់ចាបហួយ ក៏មានការប្រសើរឡើងដែរ។ បើទោះបីមានស្ថិរភាពក្រោយពីសង្គ្រាមបានចប់មែន តែសន្តិសុខសង្គមមិនទាន់ស្រួលបួលនៅឡើយ។លុយកាក់ គ្រឿងអលង្ការ ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ ខំសន្សំរយៈពេល៥ឆ្នាំទាំងប៉ុន្មា នត្រូវបានចោរលួចអស់ក្នុងរយៈពេលតែ១យប់។ នៅពេលអ្វីៗបាត់បង់អស់ ជាមេរៀនមួយនៃជីវិត អារម្មណភ័យខ្លាច ត្រូវបានដក់ជាប់ចិត្តជានិច្ចរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៩៧ ឪពុកម្ដាយរបស់លោក សម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរបន្តទៀតមករស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញវិញ។
ធ្លាប់ផ្លាស់ប្ដូរទីកន្លែងរស់នៅច្រើន រៀនមិនចេះ
នៅឆ្នាំ១៩៩៧ ក្រុមគ្រួសាររបស់លោក រស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញហើយលោកបានបន្តការសិក្សានៅវិទ្យាល័យសន្ធរម៉ុក។ ជាក្មេងដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅច្រើនកន្លែង ដូច្នេះការសិក្សារបស់លោកខ្សោយមែនទែន គឺស្ថិតនៅលំដាប់បាតតារាងរហូត។ មិនត្រឹមតែរឿងផ្លាស់ប្ដូរទីកន្លែងលំនៅច្រើនដងនោះទេ តែលោកត្រូវគិតគូរ ជួយការងារ កាត់ដេរម្ដាយរបស់លោកខ្លះ និងភាពមិនប្រាកដប្រជាក្នុងការសិក្សាផង។
ដោយមានការជំរុញពីឪពុកម្ដាយរបស់លោក ចង់ឲ្យកូនរៀនសូត្របានខ្ពស់ ព្រោះតែពួកគាត់ជាអ្នករៀនសូត្របានទាប ធ្វើការរកចំណូលដោយសារប្រើប្រាស់កម្លាំងបាយ ដូច្នេះឪពុកម្ដាយរបស់បានជំរុញឲ្យលោករៀនភាសាអង់គ្លេស។
ប្រាក់ខែដំបូង៣០ដុល្លារ
ឆ្នាំ១៩៩៩ លោកបានបញ្ចប់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ (បាក់ឌុប)។ ក្រោយជាប់បាក់ឌុបភ្លាម លោកបានទទួលការងារធ្វើភ្លាម ដោយសារតែភាពឧស្សាហ៍ ព្យាយាមក្នុងការរៀនភាសាអង់គ្លេសរបស់លោក លោកត្រូវបានអង្គការមួយបញ្ជូនទៅបង្រៀនដល់អនក្ខរជនតាមភូមិ ដែលទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ត្រឹមតែ ៣០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះក្នុង១ខែ។
ក្នុងអំឡុងពេលនោះ លោកក៏បានទទួលដំណឹងថា សាលាកូរ៉េមួយមានផ្ដល់អាហារូបករណ៍តាមរយៈការប្រឡងតេស្ត ឲ្យរៀនប្រើប្រាស់កុំព្យូទ័រ។ ជាសំណាងល្អ លោកបានប្រឡងជាប់ ហើយការរៀនរបស់លោកក៏ចាប់ផ្ដើមរៀនពូកែទៀត លោកត្រូវបានខាងសាលាកូរ៉េនោះ ផ្ដល់ការងារជា គ្រូបង្រៀនកុំព្យូទ័រនៅទីនោះតែម្ដង ដែលលោកបានទទួលប្រាក់បៀវត្សរ៍១០០ដុល្លារក្នុង១ខែ។
ប្រាក់បៀវត្សរ៍ប៉ុណ្ណឹង ពិតជាច្រើនណាស់សម្រាប់លោក។ លោកបានរំលឹកដែរថា ពេលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ភ្លាម លោកបានយកទៅជូនម្ដាយលោកខ្លះ ដើម្បីចាត់ចែងការខ្វះខាត។ មានរឿងមួយទៀតដែលលោកសប្បាយចិត្តនោះ គឺជនជាតិកូរ៉េដែលជានាយកសាលាបានជ្រើសរើសយកលោកឲ្យរៀនផ្នែកបច្ចេកទេស ឌីហ្សាញ ដែលកាលណោះពុំមានសាលាណាបង្រៀនជំនាញបែបនេះឡើយ។
រៀនបណ្ដើរធ្វើការបណ្ដើរ
No comments:
Post a Comment