ដើមកំណើតនៃពាក្យ “ខ្មែរក្រហម”
ពាក្យថា “ខ្មែរក្រហម” ត្រូវបានប្រើជាដំបូងដោយសម្តេច នរោត្តម សីហនុ។ នៅក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៥០ សម្តេច នរោត្តម សីហនុ ដែលជាប្រមុខដឹកនាំចលនាសង្គមរាស្រ្តនិយម បានធ្វើការបែងចែកខ្មែរជាបីពណ៌ ដោយយោងទៅតាមនិន្នាការនយោបាយរបស់ពួកគេ
គឺ “ខ្មែរ
ស” សំដៅលើខ្មែរអ្នករាជានិយម “ខ្មែរខៀវ” ជាខ្មែរអ្នកសាធារណរដ្ឋនិយម និង “ខ្មែរក្រហម” គឺក្រុមខ្មែរកុម្មុយនិស្តនិយម។ ក៏ប៉ុន្តែ ពីដំបូង ពាក្យថា “ខ្មែរក្រហម” នេះ
ត្រូវបានប្រើដោយសំដៅលើក្រុមឆ្វេងនិយម នៅក្នុងចលនាសង្គមរាស្រ្តនិយមរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់។
គួររំឭកថា នៅពេលនោះ ក្រុមខ្មែរកុម្មុយនិស្តនៅមិនទាន់ជាកម្លាំងនយោបាយសំខាន់ប៉ុន្មានទេ។ ខ្មែរកុម្មុយនិស្តមួយចំនួន ដូចជា ខៀវ សំផន ហ៊ូ នឹម និង ហ៊ូ យន់ ជាដើម នៅធ្វើនយោបាយក្នុងចលនាសង្គមរាស្រ្តនិយម ហើយខ្លះថែមទាំងធ្លាប់ត្រូវបានតែងតាំងឲ្យកាន់តំណែងនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលទៀតផង។
យោងតាមឯកសាររបស់ក្រសួងការបរទេសបារាំង នៅរវាងឆ្នាំ១៩៦០
និងឆ្នាំ១៩៦២ ពាក្យ “ខ្មែរក្រហម” ត្រូវបានគេប្រើម្តងម្កាល ជំនួសពាក្យ “ខ្មែរវៀតមិញ” ដែលគេធ្លាប់ប្រើសំដៅលើក្រុមខ្មែរកុម្មុយនិស្ត បែកចេញពីបក្សកុម្មុយនិស្តឥណ្ឌូចិន។
យោងតាមលោក Raoul
JENNAR ក្នុងសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា “Les Clés du Cambodge” គឺនៅថ្ងៃទី១៨ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៦៦ ទើបឈ្មោះ “ខ្មែរក្រហម” ត្រូវបានសម្តេច នរោត្តម សីហនុ ប្រើដោយសំដៅច្បាស់មែនទែនលើចលនាកុម្មុយនិស្តខ្មែរជាទូទៅ
ទាំងនៅក្នុង និងក្រៅសង្គមរាស្រ្តនិយម។
ខ្មែរក្រហម និងបក្សកុម្មុយនិស្តកម្ពុជា
កាលដែលសម្តេច
នរោត្តម សីហនុ លាបពណ៌ក្រហមដល់ចលនាកុម្មុយនិស្តខ្មែរបែបនេះ ព្រោះពណ៌ក្រហម គឺជាពណ៌តំណាងទង់បដិវត្តន៍កុម្មុយនិស្ត។ ម្យ៉ាងទៀត សម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជា ពណ៌ក្រហម គឺជាពណ៌តំណាងអំពីការបង្ហូរឈាម។ ក៏ប៉ុន្តែ
មេដឹកនាំខ្មែរកុម្មុយនិស្ត មិនដែលទទួលយកឈ្មោះជាខ្មែរក្រហមនេះទេ។
ជាទូទៅ ពួកខ្មែរក្រហមមិនចូលចិត្តប្រើពាក្យថា “ខ្មែរ” នេះផងទេ។ ពួកគេច្រើនតែប្រើពាក្យថា “កម្ពុជា” ជំនួសវិញ។ មេដឹកនាំកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យមិនទទួលស្គាល់ខ្លួនឯងថាជា “ខ្មែរក្រហម” តាមឈ្មោះ ដែលសម្តេច នរោត្តម សីហនុ បានដាក់ឲ្យក៏ពិតមែន
ប៉ុន្តែ ពួកគេតែងតែបានអះអាងដោយចំហថា បដិវត្តន៍របស់ពួកគេ គឺជាបដិវត្តន៍ “ក្រហមឆ្អិនឆ្អៅ”។
ក្រហម គឺជាពណ៌នៃទង់ជាតិរបស់កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ ហើយនៅក្នុងភ្លេងជាតិរបស់របបនេះ ក៏មានលើកឡើងជាច្រើនសាដែរអំពីពណ៌ក្រហម ដែលជាពណ៌តំណាងបដិវត្តន៍
និងតំណាងឈាមដែលហូរក្នុងការធ្វើបដិវត្តន៍នេះ។
យោងតាមលោក Ben Kiernan ក្នុងសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា “Le Génocide au Cambodge” ប៉ុល
ពត បានលើកឡើងអំពីការបង្កើតរដ្ឋាភិបាលមួយ ដែលមានលក្ខណៈ “ក្រហមសុទ្ធសាធ” បន្ទាប់ពីសម្តេច នរោត្តម សីហនុ លាលែងពីតំណែងជាប្រមុខរដ្ឋ
នៅខែមេសា
ឆ្នាំ១៩៧៦។
យោងតាមឯកសាររបស់សារព័ត៌មាន BBC នៅថ្ងៃទី១៤ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៨ វិទ្យុរបស់រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យបានផ្សាយអំពីការប្តេជ្ញាចិត្តក្នុងការបន្តបដិវត្តន៍របស់ខ្លួន ហើយថានឹងរក្សាបដិវត្តន៍នោះ “ឲ្យនៅក្រហមជានិច្ច ដោយមិនឲ្យអ្នកណាមកប្តូរពណ៌នេះបានទេ”។
សរុបសេចក្តីមក មេដឹកនាំកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យបដិសេធឈ្មោះជា “ខ្មែរក្រហម” តែបានប្រកាសជាចំហទទួលស្គាល់ថាបដិវត្តន៍របស់ពួកគេជា “បដិវត្តន៍ក្រហម” ហើយថែមទាំងប្តេជ្ញាយ៉ាងដាច់អហង្ការរក្សាពណ៌បដិវត្តន៍របស់ពួកគេឲ្យនៅក្រហមជានិច្ចនិរន្តន៍ទៀតផង។
នយោបាយរបស់ខ្មែរក្រហម
យោងតាមលោក Raoul Jennar នៅចន្លោះពីថ្ងៃទី២០
ដល់ថ្ងៃទី២៥
ឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៥ ប៉ុល
ពត និង នួន ជា
បានប្រកាសឲ្យដឹងនូវគោលនយោបាយសំខាន់ៗចំនួន៨ចំណុច
នៃរបបគ្រប់គ្រងនេះ។ គោលនយោបាយទាំងនោះរួមមាន៖
១-ជម្លៀសប្រជាជនចេញពីទីក្រុង
ហើយប្រជាជនត្រូវបែងចែកជាពីរប្រភេទ គឺប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងតំបន់រំដោះមុនថ្ងៃ១៧
មេសា ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា “ប្រជាជនចាស់” និងប្រជាជនដែលទើបតែជម្លៀសចេញពីទីក្រុង
ក្រោយថ្ងៃ១៧
មេសា ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា “ប្រជាជនថ្មី” ឬ “ពួក១៧
មេសា”។
២-លុបបំបាត់ចោលទាំងស្រុងនូវសេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារសេរី។
៣-លុបបំបាត់ចោលនូវការចាយលុយ។
៤-ព្រះសង្ឃទាំងអស់ត្រូវចាប់ផ្សឹក
ហើយបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើស្រែ។
៥-សម្លាប់ចោលទាំងអស់រាល់មន្រ្តីដែលធ្វើការឲ្យរបបលន់
នល់។
៦-បង្កើតជាសហករណ៍នៅទូទាំងប្រទេស។
៧-បណ្តេញជនជាតិវៀតណាមឲ្យអស់ពីប្រទេសកម្ពុជា។
៨-ដាក់ពង្រាយកងទ័ពនៅតាមព្រំដែន
ជាពិសេស ព្រំដែនវៀតណាម។
No comments:
Post a Comment